Part 2.2 oftewel vervolg van laatste verslag ^^

Zo eindelijk heb ik een momentje gevonden om mijn blog weer bij te kunnen werken.De afgelopen week heb ik echt een fantastische week gehad in Montanita. Maar daar later over...

Ik was het laatste verslag gebleven bij het huidge straatbeeld in Quito en snuifwaren. De sommige kleine dingetjes maken het hem juist, elke morgen liep ik naar school toe, om uiteindelijk tot ontdekking te komen dat ik niet de enige ben, die deze route gebruikt om van A naar B te komen.

Afhankelijk of ik een paar minuutjes later of vroeger ben, passeer ik of zij mijeen dame van ongeveer in de 50. Die trouw haar rondje jogt en daarbij zeer intensief haar armen gebruikt. Tevens krijg ik ook meteen het idee dat ze die heupen probeert los te werken, die wijken slingerend van de stoeprand tot aan de grijze muur die ondertussen de kunst van graffiti al heeft ondervonden. Vervolgens gooit deze dame haar armen in de lucht en brengt zij haar tempo naar snelwandelen, om vervolgens daarna uit te puffen en wat rekoefeningen voor de schouders te doen. Owhja en dan nog niet te vergeten de mooie zwarte hoofdband die ze op heeft om het overvloedige zweet op te vangen...Of bijvoorbeeld wanneer ik mijn terug weg vind er elke middag een man zit/staat te knutselen aan zijn op de buitenste baan van 1 van de drukste rotonde's die ik ken in Quito. Later blijkt dat het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld is om de auto's ter plekke te repareren en de auto's te inspecteren naast de langs scheurende auto's. Of ipv van inspecties de LED-verlichting verwerken in hun auto of de verschroomde velgen staan op te poetsen.

En hell yeah! Ik heb een systeem ontdekt in het oversteken! Soms als je 1 stap langzamer loopt of juist twee passen sneller kan je net overtussendoor komen! Offcourse not any system totally waterproof... zo dan loop je wel eens 100 a 200 meter tussen twee wildwaterrivieren van auto's. Ineens snap je waarom ze bij de wildwaterbaan (pirana) in de efteling zeggen, handen binnen boord houden hehehe.

Van de wildwater traffic rivers, ga ik nu eindelijk echt eens een stukje natuur schoon zien! Ze noemen het Quilotoa een groot kratermeer en onderdeel van de andes bergketen met een hoogte van 3800-4000 meter. Maar omdat we al belachelijk vroeg moesten vertrekken heb ik totaal geen ontbijt kunnen binnenslepen en geloof me zo een klimmetje maken met een lege maag is hetzelfde als een kerncentrale zonder uranium-238. Daardoor was Latacunga de saver of my day. Latacunga is de hoofdstad van de provincie cotapaxi (zelfde naam als de vulkaan). De provincie draait voornamelijk op landbouw en vrijwel elke boer/landarbeider komt in het weekend hier naar toe om zijn of haar waren te verkopen. Deze boertjes zijn voornamelijk indianen die buiten de stad wonen in de eerder omschreven aarde, houten en uit gras bestaande hutten.

Op deze markt heb ik dan ook het ultieme superfood kunnen open...Bananen!! Deze zijn overigens vele malen zoeter dan back at home! Behalve dat heb ik nog een paar mais-kaas pannenkoeken kunnen bemachtigen. Owhja eigenlijk was ik op die markt zelf al een attractie, gemiddeld torende ik er twee koppen boven hun uit en werd dan af en toe ook eens goed onder de loep genomen. Doch heel behulpzaam en in mijn gebrekkig vorm spaans heb ik dit ontbijt bij elkaar weten te sprokkelen.

De trip werd voortgezet richting Quilotoa, Alleen het uitzicht vanuit de bus is echt al geweldig. Bergen rijzen en dalen, wolken die in botsing komen met de bergtoppen of bergtoppen die zich weer als torens middenin een soort weide grond boven komen. Je ziet af en toe wat koeien, green houses(ecuador is op Nederland en colombia of venzuela na, een van de grootste bloem exporteurs van de wereld)en een opleidingsinstituur voor paratroepers. Zo van de weg af te zien was het een volledig dorp met alle nodige voorzieningen voor volledige gezinnen en op de basis te kunnen leven. Zoiets als centerparcs, maar dan zonder zwembad en papa's die uit een vliegtuig moeten springen ^^

We rijden steeds dieper de provincie in waar vrijwel eigenlijk elke vom van betonbouw afwezig is en steeds meer hoogteheiden tegen komt. Kleine beekjes die stromen door de goudgele gebergte en hutjes die oprijzen uit het goedgele gras en licht bruine aarde. Wanneer ik even naar links kijk zie ik een indiaans vrouwtje in fel gekleurde kledij haar was doen in een van de beekjes. De bergwegen zijn trouwens erg goed en vinden zich kronkelend, klimmend en dalend een weg naar onze volgende stop. Deze stop bestond uit... VOL in de ankers omdat twee biggetjes de weg overstaken, in een klein trippelpasje achter elkaar lopend. Een geweldig zicht! Haha

Uiteraard waren we met zn allen ook zeer benieuwd naar hoe deze indianen nou eigenlijk leven. Elektriciteit hebben ze niet en het water halen ze gewoon uit de beekjes. Bij deze werden we dan ook uitgenodigd om binnen een kijkje te nemen met als support voor deze mensen een dollar af te geven. Eenmaal binnen is het donker, maar echt behagelijk warm terwijl het eten al staat te pruttelen op het vuur. Wat voornamelijk opvalt zijn het grote aantal cavia's dat rondloopt door het hutje en met een groot aantal bedoel ik ook echt zeker wel een stuk of 40-50 of misschien wel meer. Cavia's zijn een soort van delicatesse en worden gegeten op verjaardagen, jaarwisseling en andere feestelijke gebeurtenissen. De hut van deze oudere familie staat centraal tussen de andere hutjes en zorgen samen voor een communie en helpen elkaar waar nodig. Meestal zijn dit directe familieleden. Voordat hun kinderen een eigen hut krijgen, slapen zij met zn allen op de grond in de centrale openruimte in de hut. Vandaar dat er door heel het huis een dikke laag gedroogd gras ligt(wat tevens ook meteen voer is voor de cavia's. Handige oplossing zo blijf je altijd een vers bed houden omdat de boel weggegeten word^^ haha

Pfff ben weer niet klaar met mijn verhaal, maar moet mn tas helaas gaan pakken en klaar maken voor de volgende bestemming(voor een week weer terug naar Quito) Deel 3 volgt hopelijk sneller! Zodat ik meer kan vertellen over mijn verblijf in montanita!