terug in Quito (achterlopend verslag) ben nu in Pe

Hier zit ik dan, weer even een momentje gevonden om weer een fantastisch verhaal te deponeren. Momenteel zit in het stadje Huancambamba, het is een klein stadje in de Andes van Peru. Het stadje staat bekend om zijn witchdockters & Sjamanen. Sowieso dat ik zo een ritueel wil gaan bijwonen en totaal kan opgaan in de cultuur. De omgeving heeft magische meren, herbergt inca-graveyards en mistige gehulde landschappen die bergen doen hereizen aan de horizon, naar mate men het gebied betreedt. Zoals je dus nu leest ben ik gisteren de grens overgestoken van Loja naar Piura een bijna 10 uur durende busreis met de bijbehorende rompslomp bij de grensovergang, Op de voordringende Zuid-Amerikanen de zinderende hitte op de bol en wat papierwerk na, heb ik eigenlijk totaal niet mogen klagen. Met mijn reis-buddy Lousia hebben we afgesproken om meteen door te reizen naar het mytische Huancambamba, wat onze reistijd bracht op 19 uur...potje gaar dat ik nu ben...Op dit stuk kom ik later terug, want heb eigenlijk tijdens het typen van deze tekst een ritueel kunnen regelen bij een van de sjamanen... 4 uur smorgens word ik al opgepikt en naar Laguna Negra gereden ( een van de mytische & healende laguna!)

Hervatting van mijn lopende verhaal... (valt echt niet mee om alles bij te houden...)
Ik heb zojuist Montanita achter me gelaten en vervolg mijn reis met 13 uur rijdend voertuig plaats te nemen. Waar mensen twee aan twee zitten, met stinkende mensen en minder stinkende mensen, mensen met irritante kinderen en mensen die zich als kinderen gedragen. In verloop van tijd neemt de drukte af en slaapende mensen toe, tevens als het aantal toemende ruikende mensen...Oke ik moet eerlijk toegeven na 6 uurtjes in de hitte te zitten ben ik ook niet meer een van de meest verfrissende ruikende personen(A) Aan reizen kan zeker een luchtje zitten ^^

Met 1 van mijn medelandgenoten Koen (electronic engineer) heb ik deze busreis tot een goed einde weten te brengen. Tot onze enorme luxe werden we rond 2 uur 's nachts opgepikt van de busterminal in het zuiden van Quito... nou als je dan denkt er bijna te zijn... mooi niet dus. Quito is ongeveer 70km lang en nog steeds groeiende... Eindelijk aangekomen bij mijn nieuwe Hostfamily stond als eerst een warme en schimmelende douche op mij te wachten. Om vervolgens mij de volgende dag om 8 uur braaf op school af te zetten met de benenwagen. Mijn leraar was ook al heerlijk op tijd om een half uur tot 45 min later te arriveren...Hmm dat had dus sowieso een half uur langer slaap kunnen betekenen. Hehehe vooral na zo een week  in montaninta en lange busreizen ga je automatisch een beetje in slaapuren rekenen^^

Deze week stonden op de Spaanse lessen na de volgende activiteiten gepland: Cotapaxi ( op 1 na hoogste berg in Ecuador 6000m+) de berg teleffrico (waar de stad op en aan grenst (4000-4300m hoogte) En het Musea bezoeken van de Linea Mediane del Mundo), voetballen met de docenten en studenten van de school en natuurlijk een goed bezoekje brengen aan enkele bars.

De school was klein, de docenten erg vriendelijk (en de mijne laat, elke dag. Hehehe, wat voor mij automatisch betekende dat ik gewoon elke dag een half uurtje langer kon blijven liggen en nog steeds op tijd voor mijn lessen was^^ Eerlijk gezegd was mijn docent een goeie kerel, maar les geven kon hij niet...Wel weet ik dat hij nu van aardappelen houd, gebraden kip, soep, rijst, etc en dat is dan ook zijn ontbijt... Daar zou ik zelf  's ochtends ook wel even een momentje voor moeten nemen.

Na de eerste les werden we naar het museum gebracht van de equator, 50 meter naast de plek die ik al bezocht had. Evenmin weer een ander mooi beeld opgedaan en dat de Fransen wel erg moeten balen... Zij hebben jaren en jaren onderzoek (Decenia's)gedaan en een gigantisch momument gebouwd op waar de precieze eqautor zou moeten zijn. Waarna een pipo met GPS komt binnen wandelen en met een grijns heb moeten kunnen zeggen.... Yo Frans(man) je zit een metertje of 30 naast... Uiteraard moesten er weer foto's gemaakt worden met DE POSE (de mensen die me kennen weten precies welke ik bedoel xD) Zonder enige twijfel was ik de grootste Gringo die daar aanwezig was en fluister/gelach attractie nummer één....of twintig. Het enige wat je dan rest te doen is 'Just smile and wave' even dacht ik er nog aan om af te sluiten met een buiging, maar dan zit je weer vast aan handtekeningen uitdelen...(tevens vervolgens ook weer opdezelfde plek geweest waar de echte eqautor was en heb mijn tweede diploma egg-balancing behaald ^^)

De volgende dag, was een good day! Deze dag heb ik heerlijk een half uur langer kunnen blijven liggen stinken in mijn Ecuadoriaans opgemaakte bed! Na de lessen zouden we Old Town Quito verder gaan ontdekken en ontdekt hebben we. Ecuadoriaan food(tamales, maiscake etc) en koffie burgemeester gemaakt, vele kerken en kathedralen bezocht en het presidentiele paleis deels bezocht. Tevens de authentieke koloniale buurtjes met de nodige kleurrijke winkeltjes en telefoonwinkels na telefoonwinkels. Uiteraard mocht er van de mooiste kerk geen foto's gemaakt worden, die binnenin volledig met goud bekleed was, terwijl je ander Pipo's gewoon foto's ziet maken. Flits uit en toch maar gaan(A) Wat eigenlijk resulteerde in een mooi spelletje met de suppoost die sneaky probeerde  met als gevolg dat ik achter een pilaar dook om de lang getrachte foto als nog te kunnen maken. Doet me denken aan de momenten dat je stiekem een snoepje probeerde te stelen uit de trommel met je ouders op de hoek (a) Herinner je nog hoe het was als die missie als geslaagd beschouwd kon worden?!?...

Woensdag was het tijd voor een dagje koekbakken van platano een soort van groente-banaan. Dat je hier overal tegenkom als soort van gefrituurde koek/chips en andere soorten van lekkernijnen. Vervolgens na even snel wat platano-koeken naar binnen gewerkt te hebben, gingen we de telefferico op naar een hoogte van 4100-4300m. Het weer was in 1 woord gewoon weg knudde, eenmaal boven was het enige wat we konden zien was het wolkenbed waar we in beland waren. Hoe koppig ik dan ook kan zijn, ik moet en zal die berg beklimmen(hiken). Wat beloond werd in een stralende zon, grauwe harde bergen, die geel en groen uitstraalde en als een tapijt over de bergen was uitgerold. De blauwe lucht gaf een mooi contrast en de stad een licht kleurende gloed... Koen en een van de docenten wouden al eerder terug keren, alleen ik krijg gewoon teveel energie van de bergen. Op een gegeven moment ben je zover dat je geen enkel persoon meer ziet in de weide omtrek, behalve de in stilte hulende stad aan de voet van de berg. Op dat moment geniet je zo hard van het uitzicht, het is doodstil, niemand in de buurt, de zon die de warmte afgeeft in het gezicht en een lichte bries die enige warmte weer afvoerd. Op dat moment wil je het uitschreeuwen van geluk... zoals king of the world!!! Wat je op dat moment ook doet... voelt echt heerlijk en hoever je stem door de bergen gedragen kan worden. Wat resulteerde in....een schreeuw terug van enkele kilometers verder en de vraag: Ging die helemaal lekker Chris?...Jup ik voelde me een baas^^

Vrijdag werd eigenlijk onze vrije dag om een beetje rond te struinen in Quito en wat souveniers te bemachtigen. Eenmaal de taxi ingestapt bleek er uiteindelijk al een 'misverstand' te zijn over de correcte bestemming, heel fijn zo een extra tourtje van 20-30 minuten met de nodige extra kosten...offcourse... affijn we maken het beste er maar van en zijn gedropt bij een druk bezocht local winkelcentrumpje, kraampjes zijn op elkaar geplakt in rijen van 30-40 winkeltjes en weer onderverdeeld in verschillende straatjes.  Deze straatjes gaan ook nog de hoogte in tot een verdieping of 4. De meeste winkeltjes verkopen kleding, schoenen en DVD's of overhemden waar alle mouwen tekort voor gringo's zoals ons zijn.  Zelfs de meest grote overhemden konden niet meten aan onze armlengte xD Bomp....Iemand botste tegen mij aan, ik was druk in conversatie met Koen en rondkijken...Zo ongeveer 10 minuutjes later wou ik even kijken hoelaat het was...F*ck...Where the F*ck is mijn telefoon...Ok dan ga je even zweten, je checkt je tas, al je zakken en dan denk je terug aan het moment dat iemand tegen je op botste...Juist telefoon gerolt, ik kan alleen maar zeggen verdomd vlugge vingers hebben ze... Op dat moment was de stemming er voor mij wel een beetje uit en op naar het politie bureau om aangifte te doen. Koen en ik hebben nog geprobeerd om de nieuwe 'eigenaar' van mijn telefoon te bellen, om het tegen een goed offer terug weer terug in ontvangst te mogen hebben. Helaas was deze al uitgeschakeld en wel...

Het enige geluk bij een ongeluk was dat ik mijn foto's van mijn telefoon 4 a 5 dagen van te voren al had geupload en alleen de laatste 5 dagen kwijt ben. Wat als nog erg zonde is...Bovendien ga ik er later achter komen dat het veel problemen gaat geven in bankieren, contact onderhouden en uitwisselen van gegevens met personen die je daar leert en kennen en activiteiten mee wil afspreken. (Verschillende hostels, of hostfamilie)

Eenmaal op het politiebureau (wat vanwege verkeer ook nog eens een uur duurde) werden we goed geholpen. Ik was zeker niet het eerste hulpeloze toeristje dat van zijn telefoon of andere items is ontdaan. De sfeer op het bureau was eigenlijk heel relaxt en ondanks de gebrekkige talenkennis van beide kanten is het allemaal vlot verlopen, ondanks dat de printer eerst niet werkten, daarna ook nog het papier op bleek te zijn. Eerlijk gezegd was het wel een interessant proces, een groep agenten waarvan de presentielijst werd  afgegaan. Instructies werden gegeven zowel aan agenten in burger en de duidelijk herkenbare. De officier die met een 9mm liep te zwaaien, over wie deze had laten rondslingeren xD (prachtig zicht en meestal ondenkbaar in Holande) en blijkbaar veel grappen werden gemaakt, vanwege het vele gelach. Om deze dag een beetje relaxt af te sluiten hebben we besloten om een avondje te ontspannen in de bar. Samen met Koen, Lousia, Emily, Mickeal, Tak, Urshi en nog een leipe maar goeie gast waar ik de naam van vergeten ben.

Het was echt een hele toffe avond tot je beseft dat je  over 3,5 uur naar de cotapaxi gaat en 5000 meter de hoogte in mag gaan klimmen...OEPS...hehehe. Dit ga ik echt kort houden... belooft!
Ik weet nog steeds niet wat het is, maar hoe groter en hoe zwaarder deze fysieke uitdaging is, hoe meer energie ik er van krijg...Met als gevolg dat de gids aangeeft...wat ben jij voor een berggeit?!? Met als verlossende woord...tu vas primero... waardoor je al gauw uitloopt op de rest en de mooiste foto's kan maken zonder rondzwervende touristen erop! Owhja stukken de berg op rennen op die hoogte is heerlijk, maar slopend xD. Halfverwege de terugweg was het mogelijk om downhill te moutainbiken...damn wat gaat snel en zeker zonder enige ervaring en mocht je toevallig een pakmelk bij hebben met wat aardbeien erin, dan had je zeker weten een milkshake gehad of anders wel de opgeklopte melk voor bij de koffie hehehe. Mijn laatste drie vermeldingen van die belachelijk lange verslag weer...
1) het uitzicht, de rit en de berg cotapaxi was echt overweldigend, ik wou dat ik het iedereen kon laten zien. Laat staan het gevoel geven als je op deze hoogte staat met een geweldig uitzicht, na een mooie klim :D
2) De 2 uur durende terugweg, was verdacht rustig en stil in de bus. Haha
3) Om deze klim nog te vieren en afscheid van iedereen te nemen (de volgende dag, gaat iedereen weer zijn eigen weg op) zijn we 's nachts opnieuw in de kroeg beland...waar ik met mijn charmante dance poses vervelende mensen weg wist te houden xD hehehe is tevens ook een mooi verhaal, maar een verhaal voor bij de koffie of een lekker biertje!

Zo adios! Ik ga mijn volgende avontuur in...De tarzan uithangen in de Jungle! Tevens petje af voor diegene die het tot hier hebben gelezen! Ik zeg: Je verdient een biertje, wijntje of een koekje!

Adios amigos!